Of hoe een bakvis van 15 de heldin werd in een nachtelijk avontuur …
De spanning knijpt mijn maag dicht. Waarom word ik uit de auto gehaald ? Wat word er van mij verwacht ? Een 10-tal volwassenen staan in kleine groepjes verspreid rond de crash scène: mijn ouders die dicht bij mij blijven, de twee vrienden van de gewonde man, een paar gendarmes, 2 à 3 ambulanciers, … en dan onderaan een diepe greppel, koud en vochtig van de dauw die opstijgt uit de kille bodem, met een gezicht verwrongen van de pijn en ogen die om hulp vragen: de man die niet meer recht kan staan.
Wat is er aan de hand ?
De drie mannen uit de vrachtwagen waren op de terugweg na deelgenomen te hebben aan een autorace in Zwitserland. Ze waren op weg naar Calais toen de bestuurder in slaap viel achter het stuur en crashte in de greppel. De drie mannen spreken Engels. Enkel Engels.
De gendarmes, de ambulanciers, mijn ouders, … spreken Frans. Enkel Frans – oké papa, ik weet het: jij ook een paar woorden Engels, maar niet voldoende om de kastanjes uit het vuur te halen … Er is een man die dringend hulp nodig heeft. Er is een politie-onderzoek dat gevoerd moet worden. En de bakvis van 15 is de enige persoon in het tafereel die Nederlands, Frans en Engels kent. Ik word erbij gevraagd om te tolken !
Tien ‘grote mensen’ kijken mij met vragende ogen aan …
Dus ik tolk. Mijn vader laat mij voorzichtig in de greppel zakken. Ik neem de hand van de gewonde man. Ik stel me aan hem voor, zeg dat ik hem zal helpen. Ik vertaal de vragen van de ambulanciers: wat voel je? Waar doet het pijn? Kan je wriemelen met je tenen? We gaan je nu optillen. Je hoeft niet bang te zijn. Alles komt goed. … De man kijkt in mijn ogen en antwoordt bedaard op elke vraag. Ik graaf met volle concentratie in de Franse woordenlijstjes die in mijn geheugen opgeslagen liggen en vertaal zijn antwoorden zo goed en zo kwaad als ik kan in een gebroken Frans. De ambulanciers begrijpen me. Oef !
Tegelijk trekken de gendarmes aan mijn mouw – niet letterlijk: ze dwingen mijn aandacht af. Waar is de zwarte doos ? Vraag waar de zwarte doos is. We moeten dringend de zwarte doos vinden. We vinden ze niet ! Vraag wat ze met de zwarte doos gedaan hebben ! Nu !
Ik recht mijn rug, kijk omhoog naar die grote mannen en schiet – van pure stress en ontreddering – in een Franse colère. Blijkbaar staan er ook een paar scheldwoorden op de woordenschatlijstjes in mijn geheugen … 🙂 Of ze nu toch – bliep, bliep, bliep – eens willen ophouden met mekkeren over een zwarte doos, terwijl er een man zwaar gewond is en mijn volle aandacht nodig heeft. Dat ik toch zeker geen twee dingen tegelijk kan doen ! En dat die verduvelde doos toch wel kan wachten tot meneer geholpen is, of wat !? Hebben jullie geen hart !? Hebben jullie geen gevoelens !?
De gendarmes kijken mij met grote ogen aan …
“Rustig, Marijke. Rustig …” sussen ma en pa. 🙂
Met een klein, braaf stemmetje proberen de gendarmes mij uit te leggen waarom de zwarte doos zo belangrijk is. Ik geef de informatie door aan de bestuurder en zijn vriend.
…
Fast forward. Ik zit terug op de achterbank van de Opel Ascona. Mijn vader voor me aan het stuur, mijn ma naast hem op de passagiersstoel. Mijn broertje slaapt. Ik ben klaarwakker. Vele kilometers liggen achter ons, we hebben er nog heel wat te gaan …
Het duizelt in mijn hoofd en ik denk – nu de gewonde man onderweg is naar het ziekenhuis en de vrachtwagen getakeld wordt : wat was dit een vreemd avontuur !
Met mijn bakvis-brein kan ik het niet rijmen …
Hier in dit ene land wonen de Fransen ; zij vinden zichzelf het meest beschaafde volk van de wereld en ze vinden Frans de allermooiste taal. Daarom zien ze geen nut in het leren van een andere taal. Neen, de andere volkeren doen er goed aan allemaal Frans te leren. En daar in dat andere land, net over de Noordzee, heb je het Verenigd Koninkrijk. De Engelsen zien zichzelf als het machtigste volk van de wereld. Daarom zien ze geen nut in het leren van een andere taal. Neen, de andere volkeren doen er goed aan allemaal Engels te leren … En dan op een dag ontmoeten ze elkaar, hebben ze elkaar nodig, moeten ze samenwerken om een noodsituatie op te lossen – een urgent probleem. Er is iemand in gevaar !
Dan hebben deze grote mannen van de grootste volkeren der aarde … een Vlaams meisje van 15 nodig … om de boel aaneen te lijmen. Een meisje uit een volk dat klein en bescheiden is, zich niet blind staart in de eigen navel, maar de blik op de buitenwereld gericht houdt.
“Zou de wereld niet beter draaien,” vraag ik mij af, “als niemand zichzelf tot ‘het beste volk op aarde’ zou rekenen ? Als iedereen open zou staan en nieuwsgierig zou zijn naar wat er over de grens gebeurt ?”
En zo ontdek ik, in de zomer van 1988 ergens ter hoogte van Cambrai (FR) op een expresweg … – diep in de nacht en pikdonker, een lange weg met om de zoveel meter een flauwe straatlantaarn, en alleen af en toe een andere nachtrijder – … DE KRACHT VAN DIVERSITEIT.
Het laat me sindsdien niet meer los, die overtuiging dat we grootser zijn en meer kunnen bereiken als we onze culturele superioriteit laten varen en werken aan verbinding. De diepe impact die ik die nacht had op het leven van een mens in nood – door simpelweg een VERBINDER te zijn, een tolk, een tussenpersoon – maakt mij nog elke dag #unstoppable. Geen minister, geen besparing, geen hervorming houdt me tegen. Mijn missie in het leven is VERBINDEN OVER CULTURELE GRENZEN HEEN, zodat wij samen omgevingen kunnen creëren – in onze bedrijven, diensten, scholen en zorginstellingen – waar de kracht van diversiteit vrij beschikbaar is en we de grootste uitdagingen kunnen overwinnen.
Diversiteit = de MIX. Inclusie: ervoor zorgen dat de mix FLOREERT.
Deel jij mijn missie ? Wil jij in je team of organisatie leiderschap opnemen om Diversiteit & Inclusie te bevorderen ? Wil je daarin versterkt worden met tips, tricks en tools die écht werken in de praktijk …
– Euhm … Waarom werkt jouw advies écht in de praktijk, Marijke ? Waarom zeg je dat ?
Omdat ik mij baseer op wetenschap in plaats van ideologie. Omdat ik sinds die nacht in Cambrai een student ben van hoe mensen betekenis geven, samenwerken, ruzie maken en vorm geven aan hun nieuwe realiteit. De bakvis is intussen 30 jaar ouder en ontdekte dat er 8 sleutels zijn waarmee we de kracht van diversiteit kunnen vrij maken. Ik bracht ze bijeen in het Diversiteit & Inclusie Kompas.
Wil jij dus sterker staan om het verhaal van Diversiteit & Inclusie mee te schrijven in je organisatie, meld je dan gratis aan als VRIJE STUDENT. Zo mis je niks van de tips, tricks & tools. Ik garandeer je dat ze écht werken in de praktijk.
Ben je al FAN ? Je doet deze bescheiden bakvis van 40-something een groot plezier door het verhaal te delen op je social media en erbij te schrijven waarom het voor je vrienden en collega’s een goed idee is om lid te worden van deze community. 😉
IK VERWELKOM JOU, JE VRIENDEN EN COLLEGA’S GRAAG IN DE DIVERSITEITSACADEMIE !
Dankjewel om mijn verhaal te lezen. X