Het meisje met de hoofddoek en het hoofddoekendebat.

Er is een meisje aangevallen in ons land. Haar naam kennen we niet, maar ze bestaat wel. Ze herstelt momenteel van haar wonden. Negentien jaar oud, een jonge vrouw, twee jaar ouder dan mijn eigen kind. Op maandagavond, 2 juli, ging ze nog heel laat de straat op: er was een hond zoek geraakt en ze hielp die te vinden. We zwijgen erover, ze krijgt geen steun. Dat wil ik graag veranderen.

In een steegje werd ze gestopt door twee mannen met maskers. Ze riepen: “Jij smerige Arabische” en wierpen haar tegen de grond. Ze rukten haar hoofddoek, bovenkleren en BH uit en krasten met een scherp voorwerp in haar gezicht, armen, borst en buik. Volgens TRT Français zetten ze kruisen in haar huid. Ik hoop dat die informatie niet klopt … Ze lieten haar achter, kozen het lafhartige hazenpad. Dit meisje is getekend, letterlijk en figuurlijk, voor het leven.

Maar het is zo oorverdovend stil. Zonder twijfel een racistische aanval, dat bevestigt het Openbaar Ministerie. Niemand maakt lawaai. Niemand van de overheid is al bij haar op bezoek geweest. Het passeert.

GEEN DEBAT OVER RACISME. WEL OVER DE HOOFDDOEK

Liever staken we onze energie in een volgend rondje hoofddoekendebat. Elke Decruynaere, schepen van onderwijs, besliste dat de Gentse secundaire scholen vanaf 1 september de beslissing van de Raad van State moeten volgen en het illegale algemeen verbod op hoofddoeken uit hun schoolreglement moeten schrappen. Ze werd onmiddellijk terug gefloten.  En hop! We waren weer gelanceerd.

Een hele stoet niet-moslims verklaart de hoofddoek tot opperste symbool van onderdrukking van de vrouw – het maakt niet uit welke brede waaier aan betekenissen moslima’s met hoofddoek zelf aan het symbool geven. We schreeuwen om een verbod: “Wij verplichten alle moslima’s de haren bloot te laten en dat doen wij om hen te bevrijden van de onmenselijke onderdrukking door hun vaders, broers en partners!! Wij – de witte mensen – hebben het recht, neen, zelfs de plicht om hen te bevrijden. Zelf zijn ze te dom om te weten wat goed voor hen is. De arme sukkels. Gelukkig zijn wij, de redders, alert en paraat, ook tijdens de zomervakantie!”

Debatten ontrolden zich onder opiniestukken en facebook posts van Lucassen en ander witte mannen van middelbare leeftijd, die in naam van ‘onze waarden en normen’ en de gelijkheid tussen man en vrouw de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens, met daarin het recht op vrijheid van godsdienst, reduceren tot een vodje papier. Want allemaal kennen we wel iemand die effectief onder druk wordt gezet om zich te bedekken. Of we hebben er toch minstens al van gehoord. Dus daar maken we meteen korte metten mee: bloot met dat hoofd! Laat die haren wapperen in de wind.

En je kuiten willen we eigenlijk ook wel zien – maar bon, één ding tegelijk …

Er is een meisje aangevallen in ons land. Ze is pas 19 jaar. Haar naam kennen we niet, maar ze bestaat wel. Haar hoofddoek en bovenkleren werden verscheurd en met een scherp voorwerp werden krassen in haar huid getrokken. Krassen op haar ziel …

ECHTE MACHT VOOR VROUWEN

Kunnen we stoppen alstublieft? Met de vrijblijvende filosofische spielerei, de kromme redeneringen en abstracte denkoefeningen alsof het niet om echte mensen gaat, om echte vrouwen en meisjes, met echte lichamen die pijn doen wanneer erin gekrast wordt? Met een hart dat breekt wanneer ze worden aangerand en uitgescholden voor “vuile Arabische”.

Kunnen we stoppen met ons zelfgenoegzaam, paternalistisch Groot Gelijk over de vraag hoeveel centimeters van een vrouwenlichaam bedekt mogen zijn om haar gelijkwaardigheid aan de man uit te drukken? Met ons Moeder Theresa complex, gedreven om overal machteloze sukkelaars te bevrijden uit hun onwetendheid, denkend dat we daarmee een goede daad verrichten?

Zullen we in plaats daarvan een einde maken aan het structureel racisme, waardoor bijvoorbeeld 91 % van de vrouwen met Marokkaanse roots werkt in de allerlaagste loonschaal? Zodat ze échte macht kunnen krijgen en zich door niemand nog de les moeten laten spellen.

Zullen we in plaats daarvan beginnen luisteren? Vragen stellen aan de moslima’s die we ontmoeten op ons werk, aan de schoolpoort, in de tram? Met een liefdevolle glimlach, warme ogen en het verzoek: “Ik wil graag met je praten over je hoofddoek, vind je dat oké?” En als ze neen zegt, laat de dame dan met rust. Want de volgende, of de daarop volgende zegt waarschijnlijk ‘ja’. En dan kunnen we doorvragen, en luisteren en ons best doen om te begrijpen:

• Wat betekent de hoofddoek voor jou?
• Waarvoor staat hij symbool?
• Wat maakt dit voor jou een belangrijk kledingstuk?
• Wat is je motivatie om je haren te bedekken?
• Welke boodschap wil je geven?

Als we dan een vrouw of meisje ontmoeten – ik weet dat ze bestaan – die écht die hoofddoek niet wil dragen en dat doet onder dwang van de mensen om haar heen, dan kunnen we vragen: “Wil je graag dat ik je help?” En: “Wat kan ik voor je doen?” Dat is een niet-paternalistische manier om er te zijn voor de ander. Dat is echte empowerment.

Er is een meisje aangevallen in ons land, een meisje met een hoofddoek. Ze is pas 19 jaar.

ZE VERDIENT VAN ONS TE HOREN

We kunnen deze jonge vrouw helpen van het trauma te herstellen door boodschappen van steun en liefde te sturen. Daarom heb ik een Facebook pagina gemaakt ‘Messages d’amour pour la fille d’Anderlues – Charleroi’. Je kan haar iets lief schrijven in het Frans, Engels of Nederlands. Geen debat. Geen politiek. Alleen steun en aanmoediging. Ik modereer.